تحلیل حقوقی پیمان ممنوعیت سلاح های هسته ای
پیمان ممنوعیت سلاح های هسته ای»( Treaty on the Prohibition of Nuclear Weapons) یا «پیمان منع سلاح هسته ای» (Nuclear Weapon Ban Treaty)در تاریخ ۷ جولای ۲۰۱۷ مطابق با ۱۶ تیرماه ۱۳۹۶ با ۱۲۲ رای موافق و یک رای ممتنع سنگاپور و یک رای مخالف هلند به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. کار بر روی متن این پیمان بر اساس دستورکار مصوب مجمع عمومی در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۶ شروع شد. دور اول مذاکرات بر روی متن پیمان از تاریخ ۲۷ تا ۳۱ مارس ۲۰۱۷ در مقر سازمان ملل در نیویورک انجام پذیرفت که در آن ۱۳۲ کشور حضور داشتند. دور دوم مذاکرات بر روی متن پیمان از تاریخ ۱۵ ژوئن تا ۷ جولای ۲۰۱۷ انجام گرفت که ۱۲۱ کشور در مذاکرات حضور داشتند. تعداد ۶۹ کشور در این مذاکرات شرکت نکردند. در واقع کلیه کشورهای دارنده سلاح هسته ای( اعم از دارندگان رسمی و غیر رسمی سلاح هسته ای) و کشورهای عضو ناتو - به غیر از هلند که در مذاکرات شرکت کرد و به متن رای منفی داد- و همچنین کشورهایی که تحت چتر حمایتی هسته ای کشورهای دارنده سلاح هسته ای قرار دارند و یا پایگاه قدرت های هسته ای در قلمرو آنها مستقر است، در این مذاکرات شرکت نکردند. ایران از جمله کشورهایی است که به متن پیشنهادی رای مثبت داده است. با توجه به اینکه این پیمان هنوز توسط ایران امضا نشده است لذا این تحلیل به کنکاش در ابعادی از این پیمان که کمتر مورد توجه بوده است می پردازد.
تحلیل حقوقی پیمان ممنوعیت سلاح های هسته ای
دانلود فایل pdf